Występowanie świerzbu u zwierząt

Åšwierzb u psa

Świerzb jest chorobą, która występuje nie tylko u ludzi, lecz także u zwierząt. Najczęściej atakuje psy. Pasożytem, który powoduje świerzb u tych czworonogów jest świerzbowiec drążący. Pasożyt rozmnaża się na powierzchni skóry, następnie samice dostają się do naskórka, dalej wędrują znów na powierzchnię skóry i tam dochodzi do złożenia jaj. Proces wykluwania się jaja i dojrzewania larwy trwa około trzy tygodnie. Pasożyty znajdujące się pod skórą żywią się złuszczonym naskórkiem. W czasie ich wędrówki w głąb skóry mogą one powodować uszkodzenie kolejnych jej warstw. Zmiany skórne pojawiają się zazwyczaj na głowie, brzuchu, klatce piersiowej oraz na kończynach.

Pierwszymi objawami pojawienia się choroby u zwierzaka jest wystąpienie rumienia oraz wykwitów skórnych, którym tworzą swędzące grudki oraz strupy. Uczucie swędzenia powoduje, że pies zaczyna się drapać. Z czasem objawy nasilają się, przez co zwierzę drapie się coraz mocniej. Może to powodować wypadanie sierści oraz tworzenie się bolesnych ran. Złe warunki higieniczne mogą doprowadzić do powstania infekcji bakteryjnej, którą trudno będzie wyleczyć i która będzie sprawiała psu dotkliwy ból.

Świerzb występujący u zwierząt przybiera o wiele bardziej zaawansowaną formę, z racji tego, że nie ma możliwości tak dokładnego przestrzegania higieny jak u ludzi. Mocne drapanie się zwierzęcia pogarsza stan jego skóry, a powstałe rany trudno się goją. Jeśli u psa pojawią się wyżej wymienione objawy, należy jak najszybciej udać się do lekarza weterynarii, by podjąć leczenie. Pierwsze objawy, podobnie, jak w przypadku ludzi, mogą sugerować alergię, jednak nie warto tego problemu bagatelizować, ponieważ im wcześniej rozpocznie się terapię, tym szybciej zwierzę wyzdrowieje i mniej będzie cierpiało. Badanie lekarskie także może dawać błędną diagnozę, ponieważ jedynie w 20% przypadków pasożyty zostają wykryte przy użyciu mikroskopu. Inną, bardziej skuteczną metodą badawczą jest ocena kału zwierzęcia, w którym można dostrzec pasożyty, jakie zaatakowały skórę. Jednak i ta metoda nie jest niezawodna. Jeśli żadna z nich nie zda egzaminu, pozostaje wykonanie badań serologicznych, które dają bardzo dużą wiarygodność, jednak dopiero w zaawansowanym stadium choroby.

Leczenie świerzbu u psów zazwyczaj polega na podawaniu leków za pomocą iniekcji, czyli wprowadzenia roztworu leczniczego do tkanki za pomocą igły. Nie jest to przyjemna metoda, niektóre psy reagują dość agresywnie na widok igły. Często w takich sytuacjach do zaaplikowania zwierzęciu leku potrzebnych jest kilka osób. Inną, mniej inwazyjną metodą, jest podawanie leku w tabletkach. Taką pastylkę można zmieszać z jedzeniem, by pies nie czuł, że ją połyka i aby jej nie wypluł. Jeszcze inną metodą jest spryskanie zmian chorobowych sprayem leczniczym. Przy bardziej zaawansowanym stadium choroby, niekiedy konieczne staje się podawanie psu antybiotyku. Wówczas terapia może trwać dużo dłużej. Wtedy ważne jest, aby pies leczony był w jak najlepszych higienicznie warunkach, ponieważ, inaczej terapia nie będzie miała końca.

Inną, równie często pojawiającą sie odmianą pasożyta, który powoduje świerzb u psów, jest świerzbowiec uszny. Ten typ, jak sama nazwa wskazuje, atakuje jedynie okolice uszu. Pasożyt ten może przeżyć na skórze psa dwa miesiące. Tak jak w przypadku ludzi, tak i u zwierząt zarażenie się świerzbem następuje na skutek bezpośredniego kontaktu z innym zarażonym. Jednak zwierzę to nie musi zarazić się świerzbem jedynie od drugiego psa, ale także od innych gatunków zwierząt. Pierwszymi objawami występowania u czworonoga odmiany usznej świerzbu jest uporczywe drapanie się po uszach, a następnie pojawienie się zaczerwienienia i krwiaków, które mogą prowadzić do zakażeń bakteryjnych i ropnego zapalenia.

Pasożyty powodujące świerzb potrafią przeżyć poza organizmem psa nawet do trzech tygodni, dlatego bardzo ważna jest dezynfekcja pomieszczeń, w których znajdowało się chore zwierzę, oraz pozbycie się lub dokładne wyczyszczenie przedmiotów, z którymi miało do czynienia. Świerzb najczęściej atakuje psy w dużych skupiskach, takich jak schroniska. Jednak może się też zdarzyć, że na chorobę tę zapadnie pies podwórkowy.

Åšwierzb u kota

Świerzbowiec uszny może także zaatakować koty. Objawy i sposób leczenia są podobne jak w przypadku zachorowania na tę przypadłość psa. Weterynarz najczęściej przepisuje krople, które należy wcierać w chore miejsce. Dodatkowo pomagają one również zwalczać pchły oraz pasożyty jelitowe. Poza stosowaniem specyfiku, ważne jest także dokładne oraz regularne czyszczeniu uszu. Zdarzają się przypadki zarażenia przez człowieka świerzbem kocim, jednak należą one do rzadkości.

Świerzb u ptaków

Świerzb może też występować u ptaków. Choroba ta zwana jest knemidokoptozą. Pasożyty świerzbowca, np. u papug dojrzewają w naskórku. Wówczas dochodzi do reakcji zapalnej skóry. Gromadzą się one najczęściej wokół dzioba, woskówki, oczu, a także przy nieopierzonych częściach nóg. Papugi najczęściej zarażają się od swoich rodziców, np. podczas karmienia lub od siebie nawzajem. Często początkowe objawy świerzbu nie są widoczne przez pierwsze miesiące lub, w niektórych przypadkach, nawet lata. Podstawowymi objawami wystąpienia choroby u tych ptaków, jest rozrastanie się zaatakowanej przez pasożyty tkanki oraz pojawienie się szarawej, białawej lub żółtawej narośli. We wczesnej fazie choroby leczenie polega na smarowaniu zmian skórnych olejem parafinowym i wazeliną. Jeśli stadium jest bardziej zaawansowane, konieczne jest leczenie farmakologiczne.